Hallo Sebas,
Wat een grandioos verhaal over je reizen. Reizen is niet hetzelfde als vakantie. Wellicht twijfelde je zelf over je reiscapaciteiten. Ik niet ( aan de jouwe). Mensen die gesteld zijn op een zekere rust en interne vrede zijn goede reizigers. Wat je vooral moet kunnen is: loslaten. Loslaten aan wat je gewend bent of wat je denkt te hebben. En dat kan je. Je baseert jezelf niet op materiële rituelen. Je blijft kalm, ook als je op een rangeerterrein terecht bent gekomen. Maar dat zit in je aard. Ik heb je vaker het absurde uit een situatie zien halen op een moment dat ik min of meer begon te hyperventileren. Je hebt een zekere innemelijkheid mee. Een goedbedoelde sulligheid waardoor mensen, waar dan ook, geneigd zullen zijn je te helpen. Blijf reizen…
Ik heb het naar mijn gevoel te weinig gedaan. Maar het leven is nog niet klaar. Ik ben er ook goed in, voel me lekker met niks, in the middle of nowhere. Maar het moederschap betekent wel dat ik voorlopig echt niet vastgevroren terug gevonden kan worden in een toendra, ergens. Het risico alleen al, is nu te veel. Maar ik droom nu van Madagaskar en daar met mijn zoon heen te gaan. Lemuren, vingerdieren en kokosnoten. Dat gaat dus ook gebeuren. Deze droom kan relatief eenvoudig waargemaakt worden. Kwestie van sparen.
Als je loslaat kun je ervaren. Het verschil tussen wat je kent en wat je treft en hoe overal mensen eigenlijk aan alles een mouw passen. En dan doe je gewoon mee, je plooit. Wat een manier om de twin towers in te zien storten! Wat dacht je? “ Laten we op deze berg blijven zitten, voor altijd, de rest van de wereld is er niet meer als we er vanaf klimmen en hopelijk zijn “ze” vergeten deze berg te checken?” [ Dat vul ik nu dus in] Vliegen is suf, kan ik je vertellen. Geen klap aan. Maar het brengt je snel naar je startpunt en dat is handig. Vliegtuigen stinken en je wordt appelig er van. Net zo appelig als in een goedkope touringcar-bus. Misschien nog wel erger.
Ik ben niet zo veel buiten west-europa geweest. Maar ik heb gelukkig de plaatsen waar ik ben geweest zowel van de voorkant als de achterkant bekeken. Ik heb op het dak van een douane-kantoor geslapen in Antibes omdat we geen geld meer hadden voor een camping en ook geen tent, overigens. Ik dacht, boven op het hol van de leeuw zoeken ze toch niet. En dat was ook zo. Maar ik moest mijzelf en mijn reisgezelschap wel de opdracht geven niet te gaan woelen in het grint, ook niet onbewust,slapend, dus. Een week later lag ik aan het rand van een zwembad aan een cocktail te lurken, dat dan weer wel… Plooien en doorgaan. Vrijheid.
Wat ik opmerkelijk en zeker troostend vind om te lezen is dat ook jij je “roots” spiegelt aan wie en wat je nu bent. En dat we inderdaad zo oud zijn dat we er akkoord mee gaan. Wij zijn niet de “dertigers”van het cliché. Op verschillende manieren niet. En onze vrienden veelal ook niet. Daar zijn we, wederom op verschillende manieren, gewoon te eigenwijs voor. Ik weet me goed te herinneren hoe we als kinderen al een soort van “ samen raar” waren en ook raar werden gevonden. Maar we waren niet vergelijkbaar. Dat zekere “ raar” bond ons alhoewel we juist daar in tegenpolen waren. Beiden niet in de wieg gelegd voor een gangbaar pad net zo als onze ouders relatief uitzonderlijk waren. En we hadden een merkwaardig wederzijds respect voor elkaars uitzonderlijkheid. We hebben elkaar tot tranen toe getreiterd,precies daar waar het zeer deed. Maar uit een zekere liefdevolle jaloezie. Ook van mij uit. Jij was altijd een graad sneller en intelligenter dan ik. Bedachtzamer en meer gecontroleerd. De beste ideeën kwamen van jou. Vaak de meer beschaafdere versies van mijn opzetje. Ik was de motor, jij de brains. Weet je nog dat we de hal boven vol hadden gezet met plastic bekertjes water? Die kwam van jou. Abstract, doordacht, briljant,maar toch eenvoudig. Ik heb het nog eens gebruikt voor een verhaal.
Ik geloof ondertussen dat absurdisme niet iets is wat je creëert maar het eerder iets is dat je opmerkt ( of niet). Je moet er van houden en het tolereren. Dan zul je uiteindelijk ook je eigen geschiedenis beschrijven als een hink-stap-sprong tussen absurde momenten en situaties. En op termijn herkent je omgeving dat ook in jou. Dan is het :“ ja, dat over komt jou! Typisch…”. Nietwaar. Het had een ieder kunnen overkomen maar je moet wel even opletten als het gebeurt. En een beetje provoceren, hier en daar, toegegeven.
Ik lees je zorg over de toekomst. Ik deel die zorg niet helemaal (hihi). Ik ben een ondernemer, een vogelvrije, ik dreig minstens 1 keer per jaar persoonlijk failliet te gaan en toch gebeurt het nooit. En ook jij bent stukken flexibeler dan je denkt. Vinden dat je nu je doel in je leven moet hebben gevonden is een oeverloos en deprimerend pad. In alle eigenwijsheid zeg ik: zo werkt het niet. Er bestaan meerdere korte en langere termijn doelen naast elkaar, de grootste boog ( as in: live itself) die spant zichzelf wel. En al wordt je gewipt. Ja, dan valt er opeens een hoop zekerheid weg. Goed, dan ga je werken als vuilnisman of achter het frituur staan bij snackbar “ het vette balletje” en ook daar zul je te veel mee maken om niet van te genieten….En ook dat is niet voor de rest van je leven. Op de plaats waar je nu bent, ben je net zo goed een reiziger, als het zo uitkomt. Conclusies ga je pas trekken als je de zeventig gepasseerd bent, mocht je dat halen. Zo ver zijn we nog niet.
Als professionele slettenbak weet ik dat de meest uitgesproken kansen opeens uit de lucht komen vallen en soms neergang niet te stuiten is, ongeacht hoe “zuiver” je met je ambities en kunde omgaat. Plooien en vrij zijn, wederom. En vooral blijven bewegen. Dingen blijven doen. Dromen blijven najagen en in belachelijke plannen blijven investeren. Al worden die belachelijke plannen niet waar gemaakt, de energie die je ermee lanceert grijpt zich ergens in vast en van het 1 komt het ander. Maar dit begint nu heel spiritueel te klinken.
Even verder in het spirituele: de tarotkaart, De dood, een man met een zeis die het koren maait. Deze kaart zegt dat de grond wordt geschoond voor nieuwe dingen. Het is geen slechte kaart. Het beloofd turbulentie, verandering,maar niet zo zeer de dood zelf. De rot van het ene is het voedsel van het andere…
Vooralsnog zou ik je nog niet zo druk maken. Laat de vraag; “Wat wil ik nu eigenlijk?” vooralsnog vooral een open vraag zijn, een enthousiasmerende vraag. Het “willen” van wat dan ook, is in principe een JA! ( as in: positive) En in beginsel zegt de haalbaarheid van dat willen alleen iets over de lengte van de baan. ( romantische verlangens daargelaten, die zijn soms echt onhaalbaar en moeten dan dus afgelegd worden) Wereldse ambities,laat ze alsjeblieft vooral drijfveren zijn. Ze realiseren zich zelden in de vorm zoals je ze spiegelt maar ze realiseren geleidelijk aan toch, omdat je er in investeert.
…En toen klonk er muziek uit het afvoerputje….
…Waarom eigenlijk? Omdat een of andere debiel dat er in heeft gestopt…en nu komt het opborrelen…
Het prima zijn der dingen. Daar moet je vooral van genieten. Dat heb ik ook geleerd. En ik vond dat niet makkelijk. Ik ben redelijk gejaagd. Genieten van een status quo is legaal. Zo lang je er niet verslaafd aan raakt. Dan komt het zo hard op je dak als planeten uit hun baan schieten en alles toch anders wordt. Verlangen naar het verleden riekt naar conservatisme van een onhaalbaar soort. Verlangen naar een tijd die je je niet bewust kan herinneren is daar in tegen een leuke sport. Je weet bij voorbaat dat je sentimenteel bent.
Een historicus is niet per definitie conservatief. Meestal niet, zelfs. Ik durf jou te omschrijven als een progressieve historicus. Ik ken je nog steeds goed genoeg.
Daarbij, jouw berusting in een “prima” van welk soort dan ook zal zorgen voor een hoop “prima”.Je hecht er waarde aan en je zult er voor zorgen. Hoogst waarschijnlijk kun je nog steeds de huur betalen, ook als je kroketten in het vet gooit. Daar ga je een mouw aan passen. Je hebt je vrouw en haar liefde, je hebt je inventiviteit en je maling aan materiële zaken, je snaar voor absurdisme, je vermogen tot observatie en je slok uit de fontein van de eeuwige jeugd. En toen ging ik iets zeggen wat ik zelf altijd al vreselijk heb gevonden om te horen: “Jij komt er wel!”
Ik ook, trouwens. Aan de andere kant van het spectrum. Mijn professionele leven is op het moment uitermate turbulent. Alwaar mijn huiselijk leven( met mijn zoontje,en m’n ex) zich in rustig vaarwater bevind. Ik kan de ene wereld niet goed uit de andere houden. Ik heb vorige week Jarko Junior relatief lang bij z’n vader geparkeerd omdat ik nogal wat “rotzooi” had om op te ruimen. Ik wilde niet dat hij getuige zou zijn van mijn onvrede en mijn twijfels. Ik kon dat regelen met Marc, die had de tijd en ruimte en dat is een luxe. Ik neem mijn welgestrenge ex dan ook mee op vakantie, eind dit jaar. Want het is g.v.d. wel een vriend en dat heeft hij aangetoond. Hij vangt op waar ik het soms niet meer houden kan.
Ik heb vorige week ontslag genomen bij een gezelschap waar ik elk jaar het decor voor ontwerp ( al 7 jaar). Ik heb technisch gezien genoeg klussen om het financieel niet te hoeven missen. Maar ik had niet met een steekvlam willen vertrekken. Mensen waar ik daar mee gewerkt heb, ik had een band met ze. Het waren vrienden, in zekere zin. Ze kenden me,tot op zekere hoogte. Binnen elke dagen ging echter alles mis wat maar mis kon gaan. Die hele vuurbal van ambitie en wereldlijke verlangens, die ik enkele alinea’s hiervoor zo heb opgeblazen, draaide zich mijn kant uit en ik kon niets anders dan het veld ruimen. Ik ben als vormgever op een punt gekomen dat ik moest capituleren naar mijn eigen decorploeg die niet meer receptief was voor mijn leiding.
Ze trokken hun eigen plan. Het plan was om iets wat ik heb geroepen ( niet eens nog heb ontworpen) te realiseren, ook als ik al mijn bedenkingen had/heb. En als niet met mijn medewerking, dan wel achter mijn rug om. Ongeacht of het haalbaar of betaalbaar zou zijn. Ze waren volstrekt van god los., the sky is the limit! Begrotingstekort, geen vergunning, het maakte niet uit. Blind…blinde ambitie,tunnelvisie.
En ik was gewoon te laat om er iets aan te doen. En ik heb het veroorzaakt. Het is het resultaat van de filosofie die ik heb neergelegd. Ik heb gezegd dat “bluf”bij tijd en wijlen de opmaat is voor grotere zaken, dat je altijd net even wat meer moet willen en verwachten. Ik sta aan de basis van dit hele probleem. Als een onbeholpen mentor die moet terugschakelen. Wat heb ik nu eigenlijk gezegd? Wat heb ik eigenlijk gemotiveerd? En dan ben ik dus opeens geen guppy meer die maar wat doet, maar een onbeholpen leider die haar eigen schip in muiterij heeft geleid. Ik ben me niet bewust genoeg geweest van die overgang. Ik ben dus nu op het punt dat ik een autoriteit moet gaan zijn maar hoe? Brullen? ( vast niet) Alwetend, ongrijpbaar en mysterieus zijn ( ik heb dat zien werken bij anderen).
Hoe dan ook. In deze slag heb ik het af moeten leggen. Ik stond schaakmat. In de klus die komen gaat ben ik executieve producer, dus weer “chef”. Ik krijg meteen een tweede kans. Dat is merkwaardig. Maar ik zal het onmiddellijk moeten oppakken, terug in de ring. Ik ben 36, oud genoeg om een autoriteit te zijn. Mijn cv spreekt voor zich. Nu nog de bijbehorende arrogantie en onverschilligheid. Wish me luck…
Het is merkwaardig, dat aspect leeftijd. Ik kijk in de ondankbare spiegel van mijn badkamer en ik zelf dat ik ouder ben geworden. Maar ik loop in de wereld en mensen schatten me zo 10 jaar te jong ( of zelfs meer) totdat ik m’n scheur open trek. Dan komt er soms een belegen en gevat sarcasme uit waar geen twijfel over mogelijk is. En ik weet dat het vies is als ik mezelf hoor praten maar ik kan het niet helpen. Een gevatte opmerking is zo gemaakt. En ik wil ook helemaal niet jonger zijn dan dat ik ben. Dat het er zo uitziet is een toeval, genen, ik slijt gewoon niet zo best. Waarom is dat allemaal zo belangrijk? Ik word er soms zo moe van. Ik zie er uit als een meisje maar ik ben het niet. En waarom is dat dan zo teleurstellend? Barf…
Ik vrees dat ik in korte tijd heel veel moet gaan leren. Ik moet hier een mouw aan gaan passen. Op 1 of andere manier moet ik er voor gaan zorgen dat het hebben van een “strak kontje” iets gaat zijn dat enkel nog kan en mag dienen tot mijn eigen vermaak. Ik verdiep mij in Amerikaanse vrouwen die probleemloos aan de top van de vreet-orde staan en zich ondertussen geregeld laten verbouwen. Niet dat ik dat “ verbouwen” ambieer. Maar hoe ben je een “meisje” met CV zonder op je strepen te moeten gaan stampen? Feit wil wel: als je mij de leiding geeft, zorg ik voor iedereen,komt alles goed. Maar ik wil g.v.d. niet om die positie vechten als ik hem al verdiend heb. Barf...encore…
Na 7 jaar doet het me zeer. Maar ik weet dat ik er over heen ga komen. Wellicht staat het ver van je bed. Wellicht ,maal ik er, ergens begin maart, niet meer om.
Er zijn genoeg nieuwe uitdagingen en daar ga ik je over vertellen. Sterker nog, ik ga je er getuige van maken. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Zwolle is daarbij niet ver van Groningen verwijdert. Ik zorg voor kaartjes ( even afwachten waarvoor..) Twee stuks, voor jou en Dunja.
December is sowieso vermoeiend. Daar moeten we dan maar gewoon doorheen.
Voor nu, dus dit.
X, 4a.
Ps. Kwa luisteren: Marlena Shaw: Women of the Getho /Calefornia Soul.70's retro kwardraat, erg lekker.
