En dus doe ik dat. Omdat ik dat best wel eens wil doen. Omdat ik toch al in een drive van overmoedige productie zit. Ach wel ja....waarom ook niet.
En dan mislukt het hopeloos.
Want: watspassiert? Compositie was al te statisch. Ik blijf naar achteren en naar voren lopen en eigenlijk zie ik nooit echt wat ik doe. Licht, donker, diepte technieken die schilders hebben, heb ik niet, niet sterk genoeg ontwikkeld. Kan nog komen maar ontbreekt nu. Krijg het "vlees" niet actief en hoe meer verf ik tegen de muur smeer, hoe platter het lijkt te worden. Ik ben meer een pen & inkt typje. Dat is nu wel duidelijk.
Maar hulp was onderweg. De tweede dag dat ik er aan werkte heb ik mijn zoon uitgenodigd mee te doen. Hij snapte het helemaal. De fun of it... En dan wordt het een graffiti. Een grotschildering.
Een toeschouwer vraagt mij: Wordt hij niet bang van die gruwelijke monsters? Ik zeg: Vraag het hem zelf. Jarko moet breed lachen. Aanschouw de schittering van een (nog) niet opgevoed mens. De ongeconditioneerde verbeeldingskracht zonder symbolisme, zonder associatie of opinie. Monsters zijn er om mee te spelen, grrrrr. En als u daar bang voor bent, meneer, is dat best wel zielig voor u.
Ik weet dat hij straks, over een aantal jaar, deze capaciteit verliest. Hij zal worden opgevoed. Daar werk ik, met z'n vader, hard aan. Er komt een dag dat ook hij bang wordt voor alles wat los en vast zit. Hoort er bij... Maar vooralsnog mag en kan hij met de botten en kwasten spelen. En ergens geloof ik dat, wanneer de beschaving inzet, hij het zich weet te herinneren en diep van binnen snapt dat hij eigenlijk sterker is dan die angst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten