Nieuw bed

‘ Weet je het zeker,schat?’  vroeg ze. En dat had er best wat steviger uit mogen komen. Hij haalde zijn schouders op zonder zijn handen uit zijn broekzakken te halen. ‘ Ja, zeker, zeker, niets is zeker’. De vraag die ze stelde was oprecht maar het klonk dom. Ze vond het dom klinken.          

                Natuurlijk was het een investering in de toekomst. Voor hun beiden. Per slot van rekening slaap je een derde van je leven. En als je beter uitgerust bent heb je meer aan je dag. Dat klonk allemaal volkomen logisch. Dat verhaal van dat zweet klonk ook logisch. Alhoewel ze zelden wakker werd in een nat bed. Hij zweette meer. Alle mannen zweten meer. Het was dan ook zijn idee,zijn projectje. Dit bed.

                Ze wilde hem nu op de man af vragen of hij de afgelopen vier jaar zo slecht geslapen had. In haar bed. Dat zou dan de volgende domme vraag zijn. Ze hield het op. Nu had ze al even op het bed gezeten en ook gelegen maar in de hel verlichtte beddenwinkel had ze dat niet prettig gevonden. Ze was blij dat ze weer stond en dat ze zichzelf een soort houding had kunnen geven. Mijn god, wat was het ding lelijk. Met dat bizarre blokkenpatroon. Het leek een soort reddingvlot. Het was een schreeuwend, slap, rechthoekig gevaarte . Dat ze dit ding niet wilde, dat moest nu toch wel van haar gezicht af te lezen zijn. Maar het deed hem schrikbarend weinig.

                Het bed was veel te groot. Je moet in een bed passen. Het is natuurlijk niet de bedoeling dat je voeten over de rand vallen. Alhoewel ze samen op een eenpersoons matras hadden gelegen. De allereerste nacht dat ze samen hadden geslapen. Hij had z’n armen en benen om haar heen geslagen en zo hadden ze heerlijk geslapen. Als een blok. ‘Wat passen wij lekker in elkaar’ had hij de volgende ochtend nog gezegd. Maar in dit bed hoef je elkaar niet meer tegen te komen. De matrassen zijn onafhankelijk van elkaar instelbaar. Er zit een flinke spleet in het midden. Maar daar heb je dan een soort reep voor. Die kun je hier ook kopen. Ze wilde nu beslist niet beteuterd kijken dus ze hield haar gezicht neutraal en ze zei even niks. Maar dat hielp niet.

                “ Je vind het helemaal niks, he?!’ confronteerde hij. ‘Kut’ zei ze zachtjes. Stampte met haar voet op de grond en liep de winkel uit. Er zal komen wat er nu komt maar niet waar die winkelmeneer bij is.

                Op de overdekte galerij van het winkelcentrum  was het rustig. ‘Ain’t no sunshine when she’s gone’ klonk vervormd uit de speakers. De plastic  yucca’s stonden er goed gestoft bij. Ze liep naar het tweede bankje en ging daar zitten. Zo meteen komt hij ook wel en dan gaan ze ruzie maken. Niet dat ze daar zo goed in waren. Ze deden het weinig. Deze omgeving hielp. Prima plek voor een scene, had ze besloten.

                Het duurde even voordat hij kwam. En dat was vervelend want ze hoefde helemaal niet na te denken over wat ze zou gaan zeggen. Het leek godverdomme wel of hij haar de tijd gaf om even af te koelen. Gênant. De tijd die ze kreeg was genoeg om je af te gaan vragen wat hij in vredesnaam aan het doen was, ondertussen. Kleppen met dat zachte gekookte ei van een beddenverkoper? Het is maar waar je zin in hebt!

                Toen kwam hij aangestiefeld. Met een slecht geveinsd gebrek aan haast. Lekker relaxt. Ja, sukkel, ik ken je beter dan dat. Hij ging breed zitten op het smalle bankje. ‘ Wat dit nu weer te betekenen had’. Nou….

                ‘Heb jij de laatste tijd wel eens goed naar jezelf gekeken?’  Vroeg ze scherp. Geheel volgens verwachting sorteerde ze een verontwaardigde blik. ‘Ach, wat’, dacht ze. ‘Ik heb geen zin om het er uit te trekken. Als het hier moet, dan wordt het hier.’

                ‘ Ben je zelf al tot de conclusie gekomen dat die peperdure bril die je op je hoofd hebt, je absoluut niet staat? Sta je wel eens voor de spiegel en concludeer je, net als ik, dat je nu toch echt vadsig begint te worden?’ En nu keek ze in een stel brandende ogen. Maar zijn brein was niet zo snel als die van haar, in de regel, dus ze had nog wat tijd. ‘Ja, je lijf gaat nog door de beugel. Maar je kop is echt ontploft in, laten we zeggen, de afgelopen 15 maanden. En weet je wat het gekke is? Ik vraag mij af wat ik daar aan heb bijgedragen.’

                Hij vroeg wat dat in godsnaam waar dan ook mee te maken had en hoe ze hier uitgerekend nu op komt,wijzend op de omgeving.  Onderkoeld keek ze terug. ‘Dan moet dat brein van jou maar even in de vijfde versnelling. Schakelen maar, dombo.’

                ‘Ik wil geen bed. Ik heb al een bed. Wat ik vooral niet wil is een bed waar ik de komende tien jaar krom voor moet liggen. Wat ik vrees is, dat ik in dit bed, waar ik krom voor moet liggen, ergens aan de andere oever van de geblokte binnenzee, een man aantref waar ik niet warm of koud van word. Nogal wiedes dat ik niet sta te trappelen om dat scenario met 150 euro per maand af te gaan betalen.’

                Hij had het begrepen. Zijn ogen puilden nu uit zijn hoofd. Het designer-montuur kon er ook niks meer aan doen. Hij stond op. Haalde zijn hand door zijn haar, draaide een rondje. Wilde wat gaan zeggen maar blokkeerde. Ze wist donders goed dat ze hem op zijn pik had getrapt en op niks anders dan dat.

                ‘Ja,jij,…’Hij kwam niet verder. Ja, zij. Het maakte geen indruk. Ten eerste zou hij z’n zin niet af kunnen maken. Ten tweede was het evident dat zij dezelfde route niet volgde. Het was niet haar idee geweest om een absurd duur bed te gaan kopen. Ze tilde haar handen even in de lucht.

                ‘Je wijst me af..?’ zei hij, vroeg hij. Is dat wat dit is? Het einde van deze relatie? Hier, nu? Dit sprak hij niet uit. Maar het was wel wat hij bedoelde. Hij liet zijn lichaam naast haar neer vallen op het bankje. Zij moest het maar zeggen.

                ‘I’m so extited’ van de pointer sisters ronkte uit de speakers. Het was haar beurt om iets heel zinnigs te gaan zeggen. Iets concluderends, als het even kon.  Maar dat deed ze niet. Ze volgde de tekst die ze uit haar hoofd kende. Het gesprek stond stil. Ze tapte mee op de maat met haar linkervoet op de hoekige beat. Hij keek naar de voet en het was even helemaal niet duidelijk of hij nu bloedstollend woest zou gaan worden of niet. ’I want to love you, feel you, wrap myself around you’.  Ze tapte nog.  Bij het refrein was het geluid opeens een klap harder. De winkelcentrum-DJ had er zin in. Ze keken elkaar aan en barstten in lachen uit.

                Ze stond op, strekte haar armen uit en zong uit volle borst: “ And If you’ll move real slow, I’ll let it Goooooo!

                Hij stond nu ook op, greep haar bij haar hand en sleurde haar mee de galerij over. Maar ze zong nog steeds. Zo vals als een gieter, luidkeels. ‘I know, I know , I know, I want toeoeoe!’. Door het trappenhuis, over de begane grond, langs andere mensen en dan nog even wat harder en ook wat valser, tot aan de parkeerplaats. Daar waren geen speakers meer. Op de parkeerplaats was het stil.

                Weer draaide hij een rondje. Maaide met zijn armen over zijn hoofd, sloeg bijna zijn bril van zijn hoofd. ‘ En nog steeds snap ik niks van jou, weet je dat?’.  Dit kwam vanuit zijn kloten. ‘ Wat je wilt, wat je niet wilt. Hoe het moet, hoe het niet moet. Ik ben een looser, ik ben en held. Ik ben ranzig, ik ben lief. Vadsig….’Hij hield even stil want dit laatste vond hij absoluut niet grappig. Onder het lage dak van de parkeergarage leek hij opeens heel groot. ‘ Maar jij, jij dan?’ hij vroeg het vanuit zijn tenen. Die grote, prangende blauwe ogen stonden priemend in dat lijf waar zo kort geleden nog een oordeel over was geveld.

                Ze haalde haar schouders op. ‘ja, ik dan….?’.  ‘Ik wil gewoon niet zo’n bed’. Biechtte ze op. ‘ Ik wil er niet aan.’ En dit begreep hij half en dat was voor nu even goed genoeg.

                ‘Zullen we onszelf tot onze nek in de schulden werken om een belachelijk, onhandig  en rete-duur kunstwerk mee aan te schaffen?’ opperde ze nog toen ze eenmaal in de auto zaten, op de openbare weg. Maar daar gaf hij wijselijk geen antwoord op alhoewel zijn mondhoeken omhoog gingen. Ze reden naar huis. Hij reed, zij liet zich rijden.

                Ze vroeg zich af of ze nog, als het er van zou komen, met volle overgave, met hem zou kunnen vrijen, zo meteen als ze thuis zouden zijn. Goed, dat hangt van zoveel dingen af. Zoals altijd.

                Ze legde haar hoofd tegen het bijrijderportier en fantaseerde. Ze gaf zich over aan de verkeersopstopping in het centrum, streelde de hand op de versnellingspook en liet het verder los.